Για την Ευρώπη και την Ευρωπαϊκή Ένωση

June 1, 2021 0 Comment

Για την Ευρώπη και την Ευρωπαϊκή Ένωση

Η ΕΕ βιώνει εδώ και κάποια χρόνια μια πολυδιάστατη κρίση, οικονομική – ανισοτήτων – δημοσιονομική – κοινωνική – πολιτική – πολιτισμική.

Αιτίες της κρίσης

Η ίδρυση της ΕΟΚ στηρίχθηκε στα έθνη – κράτη, γι’ αυτό η ιδέα της Ευρώπης είναι κατακερματισμένη, ο ευρωπαϊσμός είναι ένα μη συντελεσμένο έργο. Το εθνικό συμφέρον και οι διακυβερνητικές διαβουλεύσεις και το «πάρε-δώσε» μεταξύ των Έξι ήταν οι καθοριστικοί παράγοντες πίσω από την ίδρυση της ΕΟΚ.

Η ΕΕ ιδρύθηκε την 1^η Νοεμβρίου 1993 με τη συνθήκη του Μάαστριχτ και στηρίχθηκε στις ίδιες κρατικοκεντρικές δομές. Η συνταγματική συνθήκη είχε πολλά θετικά όπως π.χ. για τα ανθρώπινα δικαιώματα και πολιτικά προέτρεπε σε άμεση ένωση της Ευρώπης. Η εν συνεχεία απόρριψη της συνταγματικής συνθήκης οδήγησε σε αυτήν της Λισαβώνας, η οποία όμως ήταν μια οπισθοχώρηση (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η συνθήκη του Μάαστριχτ ήταν καλή) και ακύρωσε την προσπάθεια εκδημοκρατισμού και εμβάθυνσης της ΕΕ.

Η σημερινή κατάσταση

Η σημερινή κατάσταση στην οποία βρίσκεται η ΕΕ διαμορφώνεται από τις εξής παραμέτρους:

Εθνικιστικές εξάρσεις, ναζισμός και νεοναζιστικά και εθνικιστικά κόμματα-Προσφυγικό
Χωρίς μια ενιαία πολιτική και συνοχή στα βασικά ζητήματα (η μόνη κοινή πολιτική είναι η ΚΑΠ) και με την οικονομική κρίση να διαλύει τον κοινωνικό ιστό και το κράτος πρόνοιας, ήταν ευνόητο ότι θα αναπτύσσονταν και θα ενισχύονταν οι εθνικές διαφορές και στη βάση αυτών οι εθνικιστικές εξάρσεις, που βρήκαν ανταπόκριση στα εθνικιστικά και νεοναζιστικά κόμματα. Απόρροια αυτών των αντιλήψεων είναι οι πρακτικές που ακολουθήθηκαν στο ζήτημα του Προσφυγικού/Μεταναστευτικού.

Δεξιός και όχι μόνο λαϊκισμός
Τα παραδοσιακά πολιτικά κόμματα δεν μπόρεσαν να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα, δεν μπόρεσαν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις της εποχής και των πολιτών με αποτέλεσμα – και προκειμένου να διατηρήσουν την εξουσία – να επιδοθούν σε έναν άκρατο λαϊκισμό και να εμπλακούν σε συστήματα διαπλοκής, τα οποία εν πολλοίς οδήγησαν στην χρεοκοπία πολλών χωρών της ΕΕ.

Έλλειψη δημοκρατίας
Η δημοκρατία δέχεται επίθεση σε όλα τα επίπεδα. Η έλλειψη δημοκρατίας είναι εμφανής σε όλα τα όργανα της ΕΕ και σε όλες τις πολιτικές, ενώ οι αποφάσεις είναι καθοδηγούμενες από την ισχυρή Γερμανία. Οι σημερινές συντηρητικές πολιτικές προάγουν εθνικιστικές οικονομικές πολιτικές, την ηγεμονία του ισχυρού στους αδυνάτους και το φαινόμενο του εθνικολαϊκισμού.

Προστασία του περιβάλλοντος και της δημόσια υγείας, στα λόγια – Στήριξη των μεγάλων επιχειρήσεων, στην πράξη – Κλιματική αλλαγή
Οι πολιτικές προστασίας του περιβάλλοντος στην ΕΕ είναι κατοχυρωμένες με αποφάσεις, Κανονισμούς και Οδηγίες, Συστάσεις, Ψηφίσματα κλπ, με ό, τι δηλαδή διαθέτει το νομικό σύστημα της ΕΕ. Από το σημείο αυτό, όμως, μέχρι την εφαρμογή των αποφάσεων υπάρχει μεγάλη απόσταση. Έτσι με αποφάσεις της Επιτροπής ή των Συμβουλίων Υπουργών επιτρέπεται η κυκλοφορία ΓΤΟ και αγροτικών προϊόντων με ΓΤΟ (πχ υβρίδια καλαμποκιού, μεταλλαγμένη σόγια, η οποία τελευταία βρίσκεται παντού). Οι αποφάσεις αυτές ανατρέπουν στην πράξη τη γενική νομοθεσία για το περιβάλλον, ακόμη και αυτή τη Νέα Πράσινη Συμφωνία. Ένα παράδειγμα αποτελεί η εισαγωγή νέων τεχνικών αναπαραγωγής των φυτών με την επεξεργασία του γονιδιώματος των φυτών. Η κλιματική αλλαγή ομολογείται, αλλα οι επιμέρους αποφάσεις και κυρίως οι πράξεις δεν συντελούν στην ανάσχεσή της.

Πορεία σοσιαλδημοκρατίας και αριστεράς όχι υπέρ της στήριξης των λαϊκών στρωμάτων
Από την κατάσταση αυτή, δυστυχώς, δεν μπορεί να εξαιρεθεί η Αριστερά σε οποιαδήποτε εκδοχή της. Η σοσιαλδημοκρατία δεν διακρίνεται σχεδόν από τη δεξιά, η Αριστερά περιθωριοποιείται, ενώ η Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ έχει ακολουθήσει το δρόμο των κομμάτων του παλαιού πολιτικού συστήματος, χωρίς σχέδιο για τη χώρα και την Ευρώπη.

Ρευστότητα στο διεθνές σκηνικό – ΗΠΑ – Ανατολική Μεσόγειος
Η διεθνής σκηνή χαρακτηρίζεται από έντονη ρευστότητα λόγω της προσπάθειας που γίνεται από τους διεθνείς παίκτες να κατοχυρώσουν το χρηματοπιστωτικό καπιταλισμό. Ξαναμοίρασμα του κόσμου γίνεται και παγκοσμίως και όχι μόνο εντός της Ευρώπης. Οι Διατλαντικές Συνθήκες Ελεύθερου Εμπορίου CETA, TTIP, TiSA, αλλά και οι διμερείς εμπορικές συμφωνίες επιβάλουν την κυριαρχία των αγορών όχι μόνο στα εμπορεύματα και στα αγροτικά προϊόντα και τα τρόφιμα, αλλά και στην ίδια την υπόσταση των χωρών και στην εθνική τους κυριαρχία. Η Κίνα προβάλλει ως η νέα υπερδύναμη και η Ρωσία μόνη της αλλά και ως BRICS διεκδικούν μερίδιο. Η αφρικανική ήπειρος εξακολουθεί να δέχεται τις περισσότερες πιέσεις, λόγω και των αυταρχικών καθεστώτων που την κυβερνούν. Το Brexit, εκτός των πολιτικών συνεπειών, θα συμπιέσει τον κοινοτικό προϋπολογισμό με συνέπεια την συμπίεση των ευρωπαϊκών επιχορηγήσεων. Τα γεγονότα στην ανατολική Μεσόγειο με επίκεντρο τις πιέσεις της Τουρκίας στη χώρα μας επιδεινώνουν την αστάθεια.

Ανισότητες Βορρά – Νότου/Γερμανική κυριαρχία – ερμηνεία γερμανικού «θαύματος»
Λόγω όλων των παραπάνω, οι ανισότητες μεταξύ Βορρά και Νότου στην ΕΕ εντείνονται λόγω αφενός της επιβολής της γερμανικής κυριαρχίας υπό την ανοχή των άλλων σημαντικών παικτών της ΕΕ, αλλά και λόγω του προσφυγικού κύματος από τις χώρες της Μέσης Ανατολής. Η οικονομική ευρωστία της Γερμανίας ουσιαστικά οφείλεται στην καταλήστευση των άλλων χωρών, είτε μέσω των εξαγωγών εμπορευμάτων, είτε μέσω των υψηλών επιτοκίων δανεισμού προς τις άλλες χώρες.

Πολιτικές λιτότητας
Οι πολιτικές λιτότητας που επέβαλαν οι κυρίαρχες οικονομικές ελίτ της ΕΕ (με κυρίαρχο το γερμανικό μοντέλο) στις υπερχρεωμένες χώρες της ΕΕ αποδυνάμωσαν όλα τα στοιχεία του κράτους πρόνοιας και τις πολιτικές αλληλεγγύης και συνοχής, ενώ το ΑΕΠ της Ελλάδας μειώθηκε κατά το ένα τέταρτο. Τα κρούσματα βίας και οι κλοπές ενάντια σε κατοικίες και καταστήματα είναι συχνά φαινόμενα στην καθημερινότητά μας, ενώ οι επιθέσεις αυτοκτονίας και οι καταστροφές από το κράτος του ISIS αυξάνουν ως πράξεις εκδίκησης ενός θρησκευτικού και όχι μόνο φονταμενταλισμού απέναντι στη Δύση. Ο ρόλος που έπαιξαν η ΕΚΤ και το Σύμφωνο Σταθερότητας οδήγησαν στην φτωχοποίηση μεγάλο μέρος του πληθυσμού της Ελλάδας. Η υγειονομική κρίση επιδείνωσε αυτήν την κατάσταση

Μείωση της απήχησης της ιδέας της ΕΕ και της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης
Η απήχηση της ιδέας της ενωμένης Ευρώπης και της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης γίνεται όλο και λιγότερο ελκυστική και δημιουργεί ολοένα και περισσότερους ευρωσκεπτικιστές ή και αρνητές π.χ. Brexit.

Ανυποληψία θεσμικών οργάνων της ΕΕ (Commission – Συμβούλια Υπουργών – Συμβούλιο Κορυφής – ακόμη και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο)
Τα θεσμικά όργανα της ΕΕ έχουν πέσει σε ανυποληψία λόγω της πολιτικής που ασκούν σ’ ένα τελείως στημένο σκηνικό. Ακόμη και το ΕΚ, το εκλεγμένο όργανο των ευρωπαίων πολιτών, συμμετέχει πλέον στα πολιτικά παιχνίδια των πολιτικών ομάδων, που εκπροσωπούνται σ’ αυτό.

Υποταγή και απαξίωση του ευρωπαϊκού αξιακού συστήματος σε συμφέροντα ΗΠΑ – πολυεθνικών εταιρειών (ΔΝΤ – Διατλαντικές Συμφωνίες Ελεύθερου Εμπορίου κ.λ.π.)
Το σύστημα αξιών που ενέπνευσε τους ιδρυτές της ΕΕ και δημιούργησε ένα αίσθημα ασφάλειας, ειρήνης και αλληλεγγύης στους ευρωπαίους πολίτες έχει πλέον απαξιωθεί. Οι ηγέτες της ΕΕ δεν προωθούν πλέον τα συμφέροντα των πολιτών των κρατών μελών της ΕΕ, αλλά των πολυεθνικών εταιρειών και του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου.

Ο πρώην Πρόεδρος της Commission, Γιούνκερ στην ομιλία του για την «Κατάσταση στην Ένωση» το 2019, αναφέρει: «Ποτέ στο παρελθόν δεν είδα να είναι τόσο μικρό το πεδίο σύγκλισης των κρατών μελών μας. Τόσο λίγοι οι τομείς στους οποίους συμφωνούν να συνεργαστούν. Ποτέ στο παρελθόν δεν άκουσα τόσο πολλούς ηγέτες να αναφέρονται μόνο στα προβλήματα της χώρας τους και τόσο λίγο, αν όχι καθόλου, στην Ευρώπη. Ποτέ στο παρελθόν δεν είδα τους εκπροσώπους των θεσμικών οργάνων της ΕΕ να καθορίζουν τόσο διαφορετικές προτεραιότητες, μερικές φορές σε άμεση σύγκρουση με τις εθνικές κυβερνήσεις και τα εθνικά κοινοβούλια. Λες και δεν υπάρχει ούτε ένα σημείο τομής μεταξύ της ΕΕ και των εθνικών πρωτευουσών της. Ποτέ στο παρελθόν δεν είδα τις κυβερνήσεις των κρατών μελών τόσο εξασθενημένες από τις δυνάμεις του λαϊκισμού, παράλυτες από το ενδεχόμενο της ήττας στις επόμενες εκλογές. Ποτέ στο παρελθόν δεν είδα τόσο πολύ κατακερματισμό, τόσο μεγάλες αποκλίσεις στην Ένωσή μας».

Είναι σαφές ότι μια τέτοια ΕΕ, μια τέτοια Ευρώπη δεν μας αξίζει.
Μπροστά μας υπάρχουν οι εξής επιλογές:
1^η επιλογή: Συνεχίζουμε να συμμετέχουμε στην ΕΕ, «γκρινιάζοντας» μεν, αλλά επί της ουσίας άκριτα, ακολουθώντας τις πολιτικές που μας επιβάλλονται.
2^η επιλογή: Αρνούμαστε αυτήν την ΕΕ και καλούμε για άμεση έξοδο και επιστροφή στο έθνος κράτος και στο εθνικό νόμισμα.
3^η επιλογή: Δηλώνουμε την παραμονή μας στην ΕΕ, προτείνοντας διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις – μεταξύ αυτών και των Συνθηκών της ΕΕ και ενίσχυση των κοινών ευρωπαϊκών πολιτικών.
Καμιά χώρα δεν μπορεί μόνη της να αντιμετωπίσει τις σύνθετες παγκόσμιες προκλήσεις.
Είναι λύση η έξοδος από το ευρώ;
Από την ΕΕ;
Αν όχι, τι μπορεί να κάνει η Αριστερά;
Οι πολιτικές που εφαρμόζει η ηγετική ομάδα της ΕΕ – ουσιαστικά το Βερολίνο και οι δορυφόροι του – δε απηχούν τις προσδοκίες των πολιτών της ΕΕ. Το έλλειμμα δημοκρατίας συνεχώς μεγαλώνει. Είναι σαφές, ότι αυτή η ΕΕ δεν κάνει για την Ευρώπη που ονειρευτήκαμε. Αυτή η επιρροή και η κυριαρχία της Γερμανίας στην ΕΕ γίνεται σαφής και σε όσα αφορούν στα εθνικά μας θέματα/ελληνοτουρκικά.

Αλλά αυτό δεν σημαίνει επιστροφή στην εθνική περιχαράκωση και στο εθνικό νόμισμα, γιατί τότε διολισθαίνουμε σε εθνικιστικές, λαϊκίστικες και διαλυτικές λογικές και επιλογές. Από την άλλη πλευρά, αυτές οι πολιτικές πιθανόν, μόνο μέσα από την ΕΕ να μπορούν να ακυρωθούν και να αλλάξουν.

Είναι σαφές, ότι, ως ΠΡΑΣΙΝΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ, δεν θεωρούμε λύση στα προβλήματα που αντιμετωπίζει η ΕΕ την έξοδο από την ΕΕ και την ευρωζώνη.

Είναι προφανές, ότι η 3^η επιλογή με δεδομένους τους συσχετισμούς δυνάμεων είναι η επιλογή μας.

Επομένως, το δίλημμα ναι ή όχι στην ΕΕ και το ευρώ είναι επίπλαστο και αποπροσανατολιστικό. Από την άλλη πλευρά, η αποδυνάμωση των ευρωπαϊκών οργάνων και η επιστροφή αρμοδιοτήτων στα κράτη μέλη της ΕΕ (επανεθνικοποίηση) θα χειροτερεύσει τα πράγματα, ενώ πολιτικές που αφήνουν τη μισή κοινωνία έξω από την εξέλιξη είναι αδιέξοδες και επιτείνουν το πρόβλημα.

Η πολιτική μας αντίθεση στις πολιτικές που εφαρμόζονται και οδηγούν σε απαξίωση την ΕΕ είναι εκ των ων ουκ άνευ.
Η αντίσταση σ’ αυτές τις πολιτικές και η έξοδος από την κρίση αξιών εντός του πλαισίου της ΕΕ αποτελεί κρίσιμη επιλογή.

Η Ευρώπη δεν πρέπει να είναι ταυτόσημη με το ευρώ, η ευρωπαϊκή ιδέα δεν είναι ένας τελωνειακός δασμός, η πολιτική ένωση της Ευρώπης των λαών δεν είναι ένα πολιτικό πρότζεκτ. Η επιλογή για την εξέλιξη της ΕΕ ήταν η «διεύρυνση», ενώ πετάχτηκε στα αζήτητα η «εμβάθυνση», η οποία τώρα είναι περισσότερο από ποτέ απαραίτητη για την ενίσχυση της εσωτερικής συνοχής και της μετάβασης προς την πολιτική ενοποίηση της ΕΕ, πέρα και μακριά από τις λογικές των πολλών ταχυτήτων στη ζώνη του ευρώ και όχι μόνο.

Πράσινη Νέα Συμφωνία για την Ευρώπη – Συνέδριο για το Μέλλον της Ευρώπης (Πολιτικές για τη μετάβαση)
Με κείμενο που δημοσιοποίησε η Υπηρεσία Έρευνας του ΕΚ το Μάιο 2020, δηλώνεται η πρόθεση των ευρωπαϊκών θεσμών και κυρίως της Προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, να γίνει μια νέα αποτίμηση του νομικού πλαισίου της ΕΕ (Συνθήκη της Λισαβώνας) σε κάποιες διατάξεις με την προϋπόθεση, ότι η βασική κατεύθυνση της Συνθήκης δεν θα αλλάξει, θα αλλάξουν μόνο επί μέρους διατάξεις.
Η συζήτηση αυτή έχει ξεκινήσει από το 2019, αλλά οι επιπτώσεις της πανδημίας και η εκτίμηση, ότι η πανδημία αφενός βρήκε απροετοίμαστη την ΕΕ και τον κόσμο ολόκληρο, αφετέρου δημιουργεί νέα δεδομένα και νέες ανάγκες, θέτει επιτακτικά την ανάγκη για αλλαγή κάποιων πολιτικών.
Επιπρόσθετα, στο τελευταίο ευρωβαρόμετρο, οι πολίτες της ΕΕ θέτουν ως ζητήματα του άμεσου ενδιαφέροντός τους την κλιματική αλλαγή, τη δημόσια υγεία, την παράνομη μετανάστευση, την ανάγκη για κοινή εξωτερική πολιτική και ασφάλεια της ΕΕ κλπ, ενώ ενδιαφέρονται περισσότερο για ζητήματα όπως τα παραπάνω και λιγότερο για το πώς λειτουργούν τα θεσμικά όργανα της ΕΕ.
Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή επιθυμεί στη συζήτηση για το Μέλλον της Ευρώπης και για τη μετάβαση σε μια Πράσινη Ευρώπη να συμμετέχουν οι πολίτες της ΕΕ και γι’ αυτό δημιουργεί/θεσμοθετεί το Συνέδριο για το Μέλλον της Ευρώπης (Conference for the Future of Europe).
Το Συνέδριο θα διαρκέσει 2 χρόνια και θα ξεκινούσε το Σεπτέμβριο 2020 (θα ξεκινούσε κατ’ αρχήν το Μάιο), αλλά καθυστέρησε λόγω της πανδημίας. Ο στόχος είναι να έλθουν κοντά, στο ίδιο τραπέζι, οι ευρωπαϊκοί θεσμοί και οι πολίτες, οι οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών, ως συνεργάτες, ως ισότιμοι εταίροι και να ανοίξει έτσι η συζήτηση για τις όποιες αλλαγές.

Το Συνέδριο θα καθορίσει τις κύριες μεταρρυθμίσεις και την ευρύτητα των αλλαγών που πρέπει να γίνουν, ενώ, αν προκύψει, οι αλλαγές μπορεί να περιλαμβάνουν και την αλλαγή της ίδιας της Συνθήκης της Λισαβώνας, παρ’ όλο που δεν είναι ο κύριος στόχος. Πρέπει να πούμε, ότι όλη αυτή η ιδέα στηρίζεται σε ένα αρχικό γαλλο-γερμανικό non paper με στόχο να γίνουν όλα τα απαραίτητα, ώστε η ΕΕ να γίνει πιο ενωμένη και πιο ισχυρή.

Τα θέματα που θα απασχολήσουν το Συνέδριο είναι η Στρατηγική από το αγρόκτημα στο πιάτο, η αντιμετώπιση της απώλειας της βιοποικολλότητας, η προστασία της δημόσιας υγείας, η αντιμετώπιση μελλοντικών κρίσεων, η κοινή εξωτερική και ασφάλεια, η γειτονία, η ψηφιοποίηση, η αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής, η μετανάστευση/προσφυγικό, η μάχη ενάντια στις ανισότητες, η κοινωνική οικονομία, οι κανόνες δικαίου και γενικά οι ευρωπαϊκές αξίες. Στόχος είναι να προκύψει μια πιο αποτελεσματική και πιο δημιουργική ΕΕ, που θα νοιάζεται για τους πολίτες της και για ζητήματα δομής της ΕΕ, στην οποία ο ρόλος των πολιτών θα είναι αναβαθμισμένος.
Η οργάνωση του Συνεδρίου γίνεται από κοινού, από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και το Συμβούλιο και στηρίζεται στη συμμετοχή μιας διατομής της κοινωνίας, ενώ είναι ελεύθερο (το Συνέδριο) να ορίσει το μελλοντικό σχήμα και τον τύπο της ΕΕ. Αυτά όλα αποφασίστηκαν τον Ιανουάριο 2020.
Ήδη έχουν εκδοθεί κάποια κείμενα σχετικά με τη Στρατηγική «From the Farm to Fork» με στόχο ένα δίκαιο, υγιεινό και περιβαλλοντικά φιλικό σύστημα παραγωγής τροφίμων, καθώς και η πολιτική για την αντιμετώπιση της απώλειας της βιοποικιλλότητας, την οποία το ΕΚ αναγνωρίζει ως δικαίωμα των πολιτών (as a human right).
Οι απόψεις που διατυπώνονται σε αυτά τα κείμενα δημιούργησαν αντιδράσεις από ισχυρούς παραγωγικούς και εμπορικούς κύκλους σε χώρες της ΕΕ, οι οποίοι ανησυχούν, ότι αν εφαρμοστούν όλα αυτά τα μέτρα, θα μειωθούν οι αποδόσεις και η κερδοφορία, ενώ τα εισαγόμενα ομοειδή αγροτικά προϊόντα και τρόφιμα θα είναι ανταγωνιστικά των ευρωπαϊκών λόγω χαμηλότερων τιμών σε σχέση με τα παραγόμενα στις χώρες της ΕΕ.

Μπροστά σε αυτές τις αντιδράσεις η Ευρωπαϊκή Επιτροπή αποφάσισε να προτείνει αλλαγή και των εμπορικών Συνθηκών με διάφορα μέτρα, όπως η μείωση των ποσοτήτων που εισάγονται στην ΕΕ από τρίτες χώρες και πιθανή αλλαγή της κατεύθυνσης των Συμφωνιών Ελεύθερου Εμπορίου που συνάπτει η ΕΕ με τρίτες χώρες.

Το ζήτημα που προκύπτει είναι αν οι προθέσεις αυτές θα εφαρμοστούν, αν ο διάλογος θα πραγματοποιηθεί σύμφωνα με τις εξαγγελίες. Εμείς το ευχόμαστε και θα κάνουμε ό,τι είναι δυνατόν γι’ αυτό. Στεκόμαστε με επιφύλαξη ως προς τις προθέσεις των άλλων κομμάτων με βάση την πολιτική τους πρακτική. Η συζήτηση αυτή θα έπρεπε να έχει ήδη ανοίξει στη χώρα μας.

Προτάσεις – Άξονες

Απέναντι σ’ αυτήν την Ευρώπη, η οποία στην πράξη ταυτίζεται με τα πολιτικά προτάγματα των Αγορών, η ΠΡΑΣΙΝΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ προτείνει:
Ένα σχέδιο Ευρωπαϊκής ενοποίησης. Ένα σχέδιο – πρόγραμμα εκδημοκρατισμού της ΕΕ, που σε γενικές γραμμές στοχεύει σε μια Ευρώπη με δημοκρατία, δικαιοσύνη, υψηλό επίπεδο ποιότητας ζωής και σεβασμό στο περιβάλλον και στροφή στα πολιτιστικά ιδεώδη, από τα οποία έχουν έλλειψη η εποχή μας και η κοινωνία μας λόγω της μονοδιάστατης χρηματοοικονομικής πολιτικής επιλογής των κυρίαρχων ομάδων.

Το σχέδιο αυτό μπορεί να περιλαμβάνει τα εξής:
3.1. Κατ’ αρχήν αποδοχή της άποψης, ότι η ΕΕ είναι σε λάθος κατεύθυνση.
Είναι αυτονόητο, ότι αν δεν αναγνωρίσεις ότι κάτι πάει σε λάθος κατεύθυνση και πού βρίσκεται το λάθος, δεν μπορείς να το διορθώσεις.
3.2. Επαναδιατύπωση των αρχών – ιδρυτικών και άλλων – της ΕΕ – Αλλαγή των συνθηκών και επαναξιολόγηση όλων των πολιτικών μέσω της επικαιροποίησής τους.
Οι αρχές της δημοκρατίας, της πολιτικής και κοινωνικής συνοχής και της αλληλεγγύης, της κοινοτικής προτίμησης, δεν θα αλλάξουν, απλά πρέπει να αποκτήσουν νέο περιεχόμενο με στόχο τη μείωση των περιφερειακών ανισοτήτων.
Η δημοκρατία δεν χωράει ακροδεξιά ή νεοναζιστικά κόμματα. Κι αυτό πρέπει να αποτυπωθεί.
Είναι, επομένως, απαραίτητη η πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης με επαναδιατύπωση των θεσμικών κειμένων και των θεσμών των ίδιων, ώστε να αντιστοιχούν στη σημερινή παγκόσμια πολιτική και οικονομική κατάσταση και στην ενωμένη Ευρώπη και όχι στα έθνη κράτη.
Στη θέση της δομής της ΕΕ στη βάση των εθνών κρατών, αναζητούμε μια καινούργια δομή είτε ομοσπονδοποίηση ή συνομοσπονδοποίηση της ΕΕ, είτε άλλης μορφής. Θέλουμε μια ΕΕ πολλών Εθνικών και Περιφερειακών ταυτοτήτων, αλλά με κοινές πολιτικές κατευθύνσεις.
3.3. Πολιτικές πραγματικής ενοποίησης – ολοκλήρωσης της ΕΕ, κοινές πολιτικές – εξειδίκευση ανά τομέα.
Η πραγματική ενοποίηση της ΕΕ περνάει μέσα από την ψήφιση ενός Ευρωπαϊκού Συντάγματος. Γι’ αυτό, απαιτούνται κοινές πολιτικές σε όλους τους τομείς της οικονομίας και ιδιαίτερα στους τομείς της Οικονομικής Πολιτικής, της Εξωτερικής Πολιτικής και Ασφάλειας και στη μεταρρύθμιση της ΚΑΠ από ανταγωνιστική, σε αγροτική πολιτική με στόχο την επισιτιστική ασφάλεια και την προστασία της δημόσιας υγείας και του περιβάλλοντος.

Στη λογική της πολιτικής ενοποίησης, οι αποφάσεις πρέπει να λαμβάνονται από το ΕΚ, το οποίο και νομοθετεί, ενώ στα Συμβούλια Υπουργών αποτυπώνεται η εθνική βούληση των κρατών μελών και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή αποτελεί την εκτελεστική εξουσία που παρεμβαίνει σε περιόδους κρίσης.
Ειδικότερα, η βούληση και οι αποφάσεις του ΕΚ θα πρέπει να είναι καθοριστικές και δεσμευτικές για τις Συνόδους Κορυφής και τα Συμβούλια Υπουργών.
Σε περιόδους κρίσης, όπως τώρα με την COVID-19, ή σε διαπίστωση οικονομικής δυσπραγίας ή προβλήματος με τρίτο κράτος κάποιου κράτους μέλους, η απάντηση θα πρέπει να είναι αλληλεγγύη και ελαστικότητα στην εφαρμογή των όποιων δημοσιονομικών μέτρων και συνδρομή της ΕΕ για τη διευθέτηση των όποιων ζητημάτων προκύπτουν κάθε φορά στη λογική της προάσπισης ολόκληρης της ΕΕ και των συνόρων της.
3.4. Ρόλος της ΕΕ στη διεθνή σκηνή – Διατλαντικές Συμφωνίες Ελεύθερου Εμπορίου και ΠΟΕ – Παγκόσμια διακυβέρνηση στον 21^ο αιώνα
Οι Διατλαντικές Συμφωνίες Ελεύθερου Εμπορίου πρέπει να περιοριστούν σε αυστηρά εμπορικά ζητήματα, όπως είναι η ρύθμιση του διεθνούς εμπορίου, ουσιαστικά προτείνουμε να επανακαθοριστεί ο ρόλος του ΠΟΕ. Με τις συνθήκες αυτές θυσιάζονται τα εργασιακά δικαιώματα και ο αγροδιατροφικός τομέας της Ν. Ευρώπης στα συμφέροντα της Β. Ευρώπης και των ΗΠΑ, καθώς και όλο το αξιακό σύστημα της Ευρώπης, προς όφελος των διεθνών αγορών, ενώ εκχωρείται δημόσια εξουσία στις πολυεθνικές εταιρείες μέσω των εταιρικών/διαιτητικών δικαστηρίων (ISDS-CSI).
Οι εμπορικές συμφωνίες πρέπει να συμβάλλουν στην βιώσιμη γεωργία και κατανάλωση.

Η ΠΡΑΣΙΝΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ δεν είναι αντίθετη στη θέσπιση κανόνων ρύθμισης του παγκόσμιου εμπορίου. Είναι αντίθετη στην πολιτική κυριαρχία την οποία – με εργαλείο τις Διατλαντικές Συμφωνίες Ελεύθερου Εμπορίου – επιβάλλουν οι πολυεθνικές εταιρείες και το διεθνές χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο στα έθνη κράτη είτε στις οντότητες κρατών, όπως η ΕΕ, με το πρόσχημα της παρεμπόδισης της κυκλοφορίας των εμπορευμάτων και της πρόκλησης ζημιών στα συμφέροντά τους από εθνικές ή κοινοτικές πολιτικές που ουσιαστικά προασπίζουν τους πολίτες.
Δηλαδή, είμαστε αντίθετοι στη διακυβέρνηση όλου του κόσμου από μια χούφτα εταιρειών, οι οποίες συγχωνεύονται συνεχώς και αποκτούν έτσι όλο και μεγαλύτερη ισχύ. Θέλουμε προτεραιότητα στην τοπική αγροτική παραγωγή, την πρόσβαση των μικρομεσαίων αγροτών σε γη, νερό, τοπικές ποικιλίες σπόρων και χρηματοδότηση και στο δικαίωμα των καταναλωτών για πρόσβαση σε ασφαλή και υγιεινή διατροφή που παράγεται με φιλο-περιβαλλοντικές μεθόδους κυρίως από τοπικούς παραγωγούς.

Σήμερα βρισκόμαστε σε ένα σταυροδρόμι: ανάμεσα στη σωτηρία ανθρώπινων ζωών ή των τραπεζών και του χρηματοοικονομικού τομέα, την πλήρη εγγύηση ή την σταδιακή μείωση των καθολικών δικαιωμάτων, την ειρηνική συνύπαρξη ή τον πόλεμο, τη δημοκρατία ή τον αυταρχισμό. Αυξάνονται η δυσπιστία, οι φόβοι και η κοινωνική ανασφάλεια. Πολλαπλασιάζονται οι ρατσισμοί, οι αντιδραστικοί εθνικισμοί, οι τοίχοι, τα σύνορα και τα αγκαθωτά συρματοπλέγματα.

Εμείς, στην ΠΡΑΣΙΝΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ, επιλέγουμε τους ανθρώπους και τον πλανήτη και πιστεύουμε ότι είναι εφικτή, εκτός από αναγκαία, μια άλλη Ευρώπη.

Γι’ αυτό: Χρειαζόμαστε ένα νέο σύστημα διακυβέρνησης στην Ευρώπη και στον κόσμο.

Το γεγονός, ότι ζούμε στην εποχή της άγριας παγκοσμιοποίησης και του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού με αποτέλεσμα την πλήρη απαξίωση της ανθρώπινης υπόστασης και αξιοπρέπειας, δεν σημαίνει, ότι δεν μπορεί να υπάρξει προοδευτικό σχέδιο αριστερής έμπνευσης και εναλλακτικός δρόμος για τη μεταρρύθμιση της Ευρώπης.
Για να γίνει αυτό, όμως, είναι απαραίτητη μια συμμαχία αφενός των χωρών του Νότου της Ευρώπης και των Βαλκανίων, αφετέρου των αριστερών δυνάμεων της Ευρώπης.

Στη μεγάλη συζήτηση που γίνεται κατά διαστήματα για το Μέλλον της Ευρώπης θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν οι εμπειρίες του σχεδίου Δ για Δημοκρατία, Διάλογο και Δημόσια συζήτηση του 2008.

Η σοσιαλδημοκρατία δεν μπορεί να δώσει λύσεις. Ο συγχρωτισμός της για πολλά χρόνια με το αξιακό και ιδεολογικό οπλοστάσιο των συντηρητικών πολιτικών δυνάμεων την απαξίωσε στα μάτια των πολιτών και στα χρόνια της κρίσης, η αναγκαστική υιοθέτηση μέτρων λιτότητας και περιορισμού των δημοσίων δαπανών οδήγησε σε μια συνεχή απαξίωση την ίδια, ως ιδεολογικοπολιτικό κίνημα, αλλά και τα στελέχη της. Οι ευρωπαϊκές κοινωνίες φτωχοποιήθηκαν και είναι γεγονός ότι αποτελούν τους χαμένους της παγκοσμιοποίησης. Η σοσιαλδημοκρατία δεν έχει πλέον τη δυνατότητα να οδηγήσει τις κοινωνίες και την ίδια την ΕΕ στη νέα εποχή. Αυτά που πρεσβεύει εκφράζονται ήδη από τις συντηρητικές δεξιές δυνάμεις.

Το μέλλον αποφασίζεται τώρα. Είναι η ευκαιρία για την ΕΕ να επανασχεδιάσει τις πολιτικές της.

Η Αριστερά, η ΠΡΑΣΙΝΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ, ξεπερνώντας τις εκδοχές των αριστερών και οικολογικών κομμάτων του παρελθόντος, κοιτάζοντας μπροστά, μπορεί να οδηγήσει τη χώρα στο νέο Πρότυπο Ζωής για τον Άνθρωπο και τον Πλανήτη.

Πηγές: