Θ. Στάθης “Τα δημοκρατικά φερόμενα κόμματα στην υπηρεσία της ολιγαρχίας “
Τα δημοκρατικά φερόμενα κόμματα στην υπηρεσία της ολιγαρχίας
Του Θεόδωρου Στάθη
Είναι πολύ απογοητευτικό το πολιτικό τοπίο με όσα συμβαίνουν στον πλανήτη. Ο ντουνιάς είναι σοκαρισμένος με την πορεία της «μεγάλης δημοκρατίας» που κατέληξε στον Τραμπ.
Προφανώς θα ξέχασε ότι και η «Δημοκρατία της Βαϊμάρης» είχε καταλήξει στον Χίτλερ. Α
υτό, όμως, που είναι πιο απογοητευτικό είναι να βλέπεις ειδικούς «προοδευτικούς» να οδύρονται σε σχετικά άρθρα τους για την εξέλιξη της δημοκρατίας σε ολιγαρχικά ή απολυταρχικά μορφώματα, αφήνοντας έτσι, εν αγνοία τους υποθέτω, να εννοηθεί ότι το δημοκρατικό πολίτευμα παράγει και τέτοια εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.
Οποία δυσφήμισή της από τους εραστές της δημοκρατίας, τους οποίους δικαιούμαι να αποκαλέσω και νεκροθάφτες της.
Οι εν λόγω ειδικοί μας περιγράφουν και την αρνητική εξέλιξη για τη δημοκρατία, με όλα αυτά που συμβαίνουν, η οποία σχετίζεται με την μαζική αποχή των πολιτών από τα κοινά, εννοώντας με αυτό ότι δεν πάνε καν να ψηφίσουν!
Τι να κάνουμε;
Τόσο μυαλό το διαθέτουν αρκετοί πολίτες για να αντιληφθούν ότι, είτε ψηφίσουν είτε όχι, αλλαγή δεν βλέπουν να γίνεται. Και πώς να γίνει, αφού οι επιλογές τους κυμαίνονται μεταξύ Σκύλας και Χάρυβδης. Ψηφίσουν δεν ψηφίσουν ολιγαρχία ή απολυταρχία θα προκύψει. Δεν υπάρχουν άλλες εναλλακτικές. Αυτά προσφέρει το ρεπουμπλικανικό σύστημα που λανσάρεται από τους εραστές της δημοκρατίας και ως δημοκρατικό.
Για να υπάρξουν άλλες εναλλακτικές θα πρέπει να υπάρξουν αντισυστημικά πολιτικά κόμματα που έχουν ως πλαίσιο λειτουργίας μέσα-εργαλεία που είναι σε θέση να ικανοποιήσουν τις θεμελιώδεις αρχές της δημοκρατίας.
Τέτοια κόμματα δεν υπάρχουν πουθενά, ούτε καν στον ορίζοντα.
Αυτό οφείλεται στην άγνοια που δέρνει τις κοινωνίες και στην προσφιλή προσκόλλησή τους στη ρουτίνα που αποτελεί τη δεύτερη φύση του ανθρώπου. Έρχεται στο μυαλό μου ένα σκίτσο που δείχνει έναν να τραβάει μια φορτωμένη κάσα εφοδιασμένη με άξονα προσδεμένο σε αυτόν τετράγωνες ρόδες, έναν δεύτερο να σπρώχνει από πίσω και έναν τρίτο πιο πίσω, που τους βλέπει να παιδεύονται, κρατώντας δυο κυκλικές ρόδες να τους λέει βάλτε αυτές και αυτοί να απαντάνε μη μας ενοχλείς είμαστε πολύ απασχολημένοι.
Ας περιοριστούμε στα καθ’ ημάς.
Εδώ στην Ελλάδα όλα τα κόμματα είναι ούνα φάτσα ούνα ράτσα. Σε αυτά δεσπόζουν οι κλίκες που είναι προϊόντα διαπλοκής, άδολης και δόλιας. Κάθε κλίκα έχει και τον αρχηγό της. Ανάμεσα σε αυτές δεσπόζει ο ανταγωνισμός, όπου ο πιο ισχυρός επικρατεί. Ο πιο ισχυρός μπορεί να διαθέτει περισσότερη εξυπνάδα και να φαίνεται και χαρισματικός ή ωραίος, ή να διαθέτει τις γνωστές πατερίτσες της «παράδοσης» σαν οικογενειοκρατία ή κάτι σαν ΜΜΕ και χορηγούς.
Η εικόνα είναι η ίδια που επικρατεί και στο καπιταλιστικό σύστημα, όπου οι διαθέτοντες κεφάλαια τα επενδύουν σε τομείς παραγωγής προϊόντων προς πώληση για κέρδος. Υπάρχει κανείς που μπορεί να χαρακτηρίσει αυτή τη λειτουργία δημοκρατική; Μόνον αφελείς και αδαείς μπορούν να την χαρακτηρίσουν ως τέτοια.
Με αυτή την αντιδημοκρατική λειτουργία είναι δυνατόν το κόμμα ή τα κόμματα, ιδιαίτερα αυτά που είναι στην εξουσία, να εξάγουν δημοκρατική λειτουργία στην κοινωνία; Ολιγαρχικό είναι το κομματικό καθεστώς και τέτοιο, φυσικά, είναι και το καθεστώς της εξουσίας, που το βαφτίζουν, μάλιστα, και δημοκρατικό!
Τώρα, υπάρχουν κάποιοι ειδικοί «δημοκρατικοί», «προοδευτικοί» κτλ. που εξηγούν πως η μετάπτωση των δημοκρατιών οφείλεται στο ότι δεν υπάρχουν χαρισματικοί ηγέτες με προσόντα όπως παλαιότερα. και γι’ αυτό τα πράγματα εξελίσσονται από το κακό στο χειρότερο, αντί να χρησιμοποιούν αυτό το παράδειγμα για να αναδείξουν ότι ακόμα και με αυτούς τα πράγματα πήγαιναν από το κακό στο χειρότερο.
Θα θυμάστε, προφανώς, τις φανταστικές διακηρύξεις του ΠΑΣΟΚ, όπως το τετράπτυχο “Εθνική Ανεξαρτησία, Λαϊκή Κυριαρχία, Κοινωνική Απελευθέρωση, Δημοκρατική Διαδικασία”, ή «Το ΠΑΣΟΚ στην Κυβέρνηση ο Λαός στην Εξουσία» κτλ.
Όμως δεν είχε περάσει πολύς χρόνος, όταν «Το ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» σταδιακά άρχισε να μοσκοβολάει, ενώ η Λαϊκή Κυριαρχία και η Δημοκρατική Διαδικασία, ακόμα και για ειδικούς, είχε «επιτευχθεί», προφανώς λόγω του ότι είχαμε εκλογές χωρίς τις νοθείες του παρελθόντος.
Την ίδια, δε, εποχή, όταν τα κρατικά ΜΜΕ ήταν αγκυροβολημένα, κυρίως, στην εκάστοτε εξουσία, οι παρεμβάσεις των μονοπωλίων δια των χορηγιών της εξάρτησης και των ιδιωτικών, πλέον, ΜΜΕ, δια μέσω των οποίων επιτυγχάνετο η χειραγώγηση και διαμόρφωση της κοινής γνώμης, διέπρεπαν επιτελώντας το «δημοκρατικό» τους έργο.
Δεν αμφιβάλω ότι όλες αυτές οι ωραίες διακηρύξεις αποτελούσαν τα πραγματικά πιστεύω των ηγετών εκείνης της εποχής. που στην πορεία κατέληξαν απλώς καλές προθέσεις, κάτι που και σήμερα επαναλαμβάνεται.
Το ότι οι σημερινοί ηγέτες δεν λάμπουν, όπως κάποιες στο παρελθόν, οφείλεται εν πολύς και στο ότι οι πολίτες, όλο και περισσότερο, με βάση τις εμπειρίες τους και τη «βοήθεια» των μηχανισμών των μονοπωλίων που θέλουν τους πολιτικούς υπό τον έλεγχό τους, δεν πιστεύουν, πλέον, στα λεγόμενά τους και κάποιοι εξ αυτών αναζητούν διεξόδους από τα διαχρονικά αδιέξοδα και αυτό ίσως να αποτελεί στις μέρες μας και την μόνη αισιόδοξη αχτίδα.
Κάνε Δωρεά
Κάνε τραπεζική κατάθεση στο λογαριασμό με τα παρακάτω στοιχεία και ολοκληρώστε την δωρεά σας