Α. Τσουκνίδας “Ας μιλήσουμε για την Αριστερά”

Ας μιλήσουμε για την Αριστερά

Μιλώντας για Ευρώπη να μιλήσουμε για μια Αριστερά που παρουσίασε ένα διαφορετικό όραμα για την πορεία της.
Να μιλήσουμε για μια Aριστερά που έβλεπε την Ευρώπη των Λαών, της Ειρήνης, της Δημοκρατίας, της Κοινωνικής Δικαιοσύνης και της Οικολογίας ως πρωταρχικά στοιχεία στην πορεία της πολιτικής ενοποίησης.
Να μιλήσουμε για την Αριστερά που έβαλε τα θέματα της Αυτοδιάθεσης και της Αυτοδιαχείρισης στο τραπέζι της συζήτησης.
Να μιλήσουμε για την Αριστερά που έβλεπε την Ευρώπη ως πεδίο πολιτικής αντιπαράθεσης και κοινωνικής πάλης.
Να μιλήσουμε για την Αριστερά που έβλεπε ότι η θωράκιση της χώρας από τον τουρκικό επεκτατισμό περνά μέσα από την ένταξη της Ελλάδας στην Ε.Ε. και την εντός αυτής δημιουργίας συμμαχιών.

Για μια Αριστερά που πίστευε στην Εθνική Ανεξαρτησία και στην Αυτόνομη χάραξη της πολιτικής, τόσο για την χώρα όσο και το ίδιο το κόμμα.
Για μια Αριστερά που πίστευε στην ανεξαρτησία της Αυτοδιοίκησης από την Κεντρική εξουσία και στην αποκέντρωση των λειτουργιών του κράτους.
Για την Αριστερά που στάθηκε πρωτοπόρα στα οικολογικά ζητήματα αλλά και στην οικολογική σκέψη.

Που στάθηκε συνολικά απέναντι στην χρήση πυρηνικών.
Που προέβλεψε την οικονομική ανεπάρκεια της χώρας στην ανάληψη των Ολυμπιακών Αγώνων και τις συνέπειες τους.

Να μιλήσουμε για την εσωκομματική λειτουργία, την αναγνώριση των τάσεων, το δικαίωμα της άποψης, που στάθηκε απέναντι στον δημοκρατικό συγκεντρωτισμό, που μίλησε για θητείες και εναλλαγή αλλά και για την σημασία της συναίνεσης και της σύνθεσης.
Που αναγνώρισε στην πράξη την ισότητα των φύλων αλλά και το δικαίωμα στον διαφορετικό σεξουαλικό προσδιορισμό.
Που μίλησε για την αυτονομία των μαζικών κινημάτων.

Ας μιλήσουμε λοιπόν για την Ανανεωτική Αριστερά, για την ΕΔΑ το ΚΚΕ Εσωτερικού, τον Ρήγα Φεραίο, τον Ηλιού, τον Γλέζο, τον Λιναρδάτο, τον Κύρκο, τον Δρακόπουλο, τον Καρρά, την Καραγιώργη, τον Φιλίνη, τον Παπαγιαννάκη, τον Καίσαρη, τον Λουλούδη, την Γαρίδη, τον Αναγνωστάκη, τον Μίσσιο, τον Στέφανου και τόσους άλλους.

Σήμερα η πολιτική ζωή της χώρας βρίσκεται σε τέλμα.
Έχει δημιουργηθεί ένα πολιτικο- κοινωνικό κατεστημένο που έχει ως μοναδικό στόχο την διατήρησή του στην εξουσία. Είναι αδήριτη ανάγκη η διαμόρφωση ενός νέου μοντέλου ενός νέου αφηγήματος για την κοινωνία και την χώρα.

Ας το προσπαθήσουμε ξανά.

Γιατί υπάρχει και άλλος δρόμος για τον κοινωνικό μετασχηματισμό, την κοινωνική δικαιοσύνη, την Οικολογική ισορροπία και την παραγωγική συγκρότηση και αυτή η Αριστερά τον έδειξε.